«Ադրբեջանցիների դիվերսիայի ժամանակ գյուղում էի: Մեզ մոտ լուրերի միակ աղբյուրը հեռուստատեսությունն է` երեք հեռուստաալիքով: Զզվելի էր, երբ տարածվել էր չորս երիտասարդի մահվան լուրը, իսկ «Հ2»-ով մի քանի նյութապաշտ ջահելներ հետույքները բաց զվարճանում էին»,- գրում է բլոգեր Մշեցին (www.talinci.livejournal.com) ու հարց տալիս, թե մի՞թե չորս երիտասարդի կյանքն այնքան չարժեր, որ գոնե մի օրով հարգեին նրանց հիշատակը:
Թեեւ օրինակ է բերվում միայն «Հ2»-ը, սակայն գրեթե բոլոր հեռուստատեսություններն էլ շարժվեցին իրենց գրաֆիկով` դատարկ ու տեղ-տեղ գռեհիկ հումոր, անիմաստ «ռիալիթի» շոուներ ու սերիալներ: Կարծես օր-օրի հարմարվում ենք տեղեկատվական դաշտ նետված ամեն աղբի հետ. սկզբում բողոքում էինք անորակ հաղորդումներից ու սերիալներից, հիմա արդեն կարծես թե տանելի է դարձել դրանց գոյությունը (բնավ այն կարծիքին չեմ, որ դրանց որակն է լավանում, իսկ եթե նույնիսկ այդպես է, ապա «առաջ են գնում» մեռելային քայլերով): Վիրավորական է մտածելը, որ հասել ենք այնտեղ, երբ սահմանում կանգնած ու քո խաղաղ կյանքի համար սպանված զինվորի մահը չի զգաստացնում որոշներին: Ու, Աստված չանի, որ մի օր էլ այս երեւույթին հարմարվենք:
On May 21, 2010 the ARARAT Center for Strategic Research, represented by “G & I” Law Firm, received the decision of the Court of Cassation dated April 28, 2010 rejecting its appeal to prevent denial of the Armenian Genocide by the Caucasus Institute Fund. The Court of Cassation, chaired by Judge E. Hayriyan and participated by Judges A. Barseghyan, S. Antonyan, V. Avanesyan, E. Khundaryan, M. Drmeyan, T. Petrosyan and E. Soghomonyan, without dealing with the substance of the claims, issued a conclusory ruling that the complaint is not subject to judicial review. As a result, a situation has been created, whereby the judicial system of the Republic of Armenia has denied the ARARAT Center for Strategic Research its right to argue in court both its original case and the subsequent appeals, which is a gross violation of due process and Armenian law, as well as a series of international obligations undertaken by the Republic of Armenia.
The ARARAT Center for Strategic Research has stated that it plans to pursue all avenues to rectify this damaging precedent. As legal remedies have been exhausted in Armenia, an appeal is being prepared for submission to international tribunals in the near future.
Սույն թվականի մայիսի 21-ին «Ջի ընդ Այ» ՍՊԸ փաստաբանական գրասենյակը ստացել է ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 2010 թվականի ապրիլի 28-ով թվագրված որոշումը, որով վարույթ չի ընդունվել և վերադարձվել է «Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոն հասարակական կազմակերպության վճռաբեկ բողոքը: Վճռաբեկ դատարանը` նախագահությամբ դատավոր Է. Հայրիյանի, մասնակցությամբ դատավորներ Ա. Բարսեղյանի, Ս. Անտոնյանի, Վ. Ավանեսյանի, Ե. Խունդկարյանի, Մ. Դրմեյանի, Տ. Պետրոսյանի և Ե. Սողոմոնյանի, չանդրադառնալով նշված վճռաբեկ բողոքի փաստարկներից և ոչ մեկին, վերացական դատողությունների հիման վրա եզրակացրել է, որ այն անգամ ենթակա չէ քննարկման: Արդյունքում ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ Հայաստանի Հանրապետության դատական համակարգը «Արարատ» ռազմավարագիտական կետնտրոնին զրկել է թե՛ իր հայցի, թե՛ բողոքի քննության իրավունքից, որն ինչպես ազգային օրենսդրության, այնպես էլ Հայաստանի Հանրապետության ստանձնած մի շարք միջազգային պարտավորությունների կոպիտ խախտում է:
«Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնը հայտարարում է, որ մինչև վերջ հետամուտ է լինելու այս հիրավի վնասակար նախադեպի վերացմանն ու դատապարտպանը: Նկատի ունենալով, որ Հայաստանի Հանրապետությունում կենտրոնն սպառել է իրավական պաշտպանության բոլոր միջոցները, այժմ նախապատրաստում ենք դիմում, որը շուտով կներկայացվի միջազգային դատարանի քննարկմանը:
Источник: Голос Армении, Четверг, 17 Июнь, 2010, No 65 (19998)
В распространенном в среду заявлении Центра “Арарат” сообщается о завершающем этапе рассмотрения иска, поданного Центром против фонда “Институт Кавказа”, в котором был издан сборник материалов, где один из авторов, турок Айбарс Гергюлу, отрицает Геноцид армян.
Как известно, в первых двух судебных инстанциях иск не был рассмотрен и дело было прекращено на том основании, что заключение слова (в данном случае “геноцид”) в кавычки не может быть предметом судебного разбирательства. Отметим, что истцы оспаривали не только кавычки. Тем не менее две инстанции иск не рассмотрели, а в ответ на кассационную жалобу 21 мая истцы получили из Кассационного суда ответ, датированный еще 28 апреля и извещающий о том, что жалоба не принята к рассмотрению.
– Учитывая, что мы исчерпали в РА все правовые меры защиты, отныне готовим заявление, которое вскоре будет представлено в международный суд – сказано в заявлении Центр “Арарат”.
Հաղորդման հիւրը` քաղաքական գիտութիւնների դոկտոր Արմէն Այվազեանը, ներկայացնում է, թէ ինչու է օտարալեզու դպրոցների օրինականացումը վտանգում մեր երկրի ազգային անվտանգութիւնը:
Ըստ Ա. Այվազյանի` սա միակ բանն է, որ պետք է անեն օտարալեզու դպրոցների բացմանը դեմ հանդես եկող քաղաքական ուժերը
«Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն, քաղաքագետ Արմեն Այվազյանը համոզված է, որ ՀՀ իշխանություններին հանրահայտ ճշմարտությունների մեջ համոզելը անիմաստ է, և միակ բանը, որով կարելի է կանխել վաղն ԱԺ-ում առաջին ընթերցմամբ «Լեզվի մասին» ՀՀ օրենքում փոփոխությունների ընդունումը, բողոքի հզոր ցույցն է, որը պետք է կազմակերպեն օրինագծին դեմ հանդես եկող ընդդիմադիր ուժերը` ՀՅԴ-ն, «Ժառանգությունը» և ՀԱԿ-ը:
«Միակ բանը, որ իշխանությունները կհասկանան, ժողովրդի կազմակերպված ճնշումն է: Այդ 3 կուսակցությունները նախ և առաջ պետք է մոբիլիզացնեին ժողովրդին, և դեռ ուշ չէ. պետք է մոբիլիզացնել ժողովրդին և բողոքի հզոր ցույց կազմակերպել Հանրապետության հրապարակում և Մելիք-Ադամյան փողոցում: Այն, որ իրենք միայն ասում են. «Մենք դեմ ենք», բոլորովին բավարար չէ: Մի՞թե այս օրինագիծը նույնպիսի կշիռ և կարևորություն չունի այդ ուժերի համար, ինչ հայ-թուրքական հարցը՝ Դաշնակցության դեպքում, ինչ մարտի 1-ի դեպքերը կամ ընտրությունների հարցը՝ ՀԱԿ-ի դեպքում»,- «Հետքին» ասաց Արմեն Այվազյանը:
Մենք լրջորեն մտահոգված ենք ՀՀ կրթության համակարգում նախատեսվող փոփոխություններով և լրացումներով, որոնք ինչպես ակնկալվում են քննարկումների գործընթացից, ոչ թե նպաստելու են օրենսդրական դաշտի բարելավմանը, այլ` ընդհակառակը, վտանգելու են ՀՀ Սահմանադրությամբ ամրագրված սկզբունքային մի շարք կարևոր դրույթներ (խոսքը մասնավորապես վերաբերում է Գլխավոր օրենքի 12-րդ հոդվածին):
Թե Հայաստանում, թե Արցախում պետական լեզուն հայերենն է, ինչը ենթադրում է, որ պետական բոլոր կառույցներում լեզվաքաղաքական գործառույթները պետք է իրականացվեն բացառապես մայրենի լեզվով: Ցավոք, լեզվի և հանրակրթության մասին օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու օրինագծերից ակնհայտ է դառնում, որ Ազգային Ժողովի հաստատմանն ուղարկված այդ նախագծերը, փաստորեն, հակասում է ՀՀ «Լեզվի մասին» օրենքին և անարգել ճանապարհ բացում օտարալեզու դպրոցների ցանցի ընդլայնման համար` վտանգելով աշակերտների հայեցի կրթությունն ու դաստիարակությունը:
«Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնը ստացել է հետևյալ նամակ-կոչը՝ Վանաձորի հայ մտավորականների և Հայ Առաքելական եկեղեցու Գուգարաց թեմի առաջնորդի ստորագրությամբ։ Ստորև այն հրապարակում ենք ամբողջությամբ։
Լոռու մարզի Վանաձոր քաղաքի մտավորականների
ԿՈՉԸ
Հայաստանի Հանրապետության Ազգային ժողովի պատգամավորներին
Վանաձոր քաղաքի մտավորականները խորապես մտահոգված ու տագնապած են կառավարության` «Լեզվի մասին» և «Հանրակրթության մասին» ՀՀ օրենքներում փոփոխություններ ու լրացումներ կատարելու վերաբերյալ օրենսդրական նախաձեռնության առիթով և կտրականապես դեմ են այդօրինակ ապազգային նախագծի հիման վրա օրենքները վերաձևելուն, ինչի հետևանքով Հայաստանի Հանրապետությունում կարող են օտարալեզու դպրոցներ բացվել:
«Արարատ» ՌԿ-ի տնօրեն, ք.գ.դ. Արմեն Այվազյանի ելույթը «Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցների վերաբացմանը» համաժողովին
(Երևան, 2 հունիսի, 2010թ.)
Այսօրվա մեր հավաքը, իմ պատկերացմամբ, երկու նպատակ պետք է ունենա։ Առաջին, անվստահություն հայտնել ՀՀ կառավարությանը՝ հակասահմանադրական գործունեություն ծավալելու համար և պահանջել նրա հրաժարականը։
Երկրորդ, որոշել, թե մենք ինքներս՝ այստեղ հավաքվածներս և մեր բազմահազար համախոհները Հայաստանում և Սփյուռքում, մեր ունեցած հնարավորություններով, ի՞նչ կարող ենք անել հայոց լեզվի և կրթության դեմ վաղուց ի վեր մղվող անողոք պատերազմում վերջնական ջախջախիչ պարտություն չկրելու համար։
Ես առաջարկում եմ հստակ կառուցվածքային լուծում, որով մենք այս դահլիճից դուրս կգանք։
Քանի որ ՀՀ ԿԳՆ «Լեզվի պետական տեսչությունը» չի կատարում օրենքով սահմանված իր պարտավորությունները և մատնված է լիակատար անգործության, այսօր իսկ, հե´նց այս դահլիճում հայտարարում ենք «Լեզվի ժողովրդական տեսչության» ստեղծման մասին։ Այդ նոր կառույցը՝ հասարակական կազմակերպության կարգավիճակով, իր ձեռքը կվերցնի և կիրականացնի ճիշտ այն գործառույթները, որոնք վերապահված են «Լեզվի պետական տեսչությանը»։ Ներկայացնեմ այդ կառույցի կազմակերպման որոշ մանրամասնություններ։ Շարունակությունը » Continue Reading »
Ելույթ ս.թ. հունիսի 2-ի՝ «Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցների վերաբացմանը» հասարակական նախաձեռնության կազմակերպած համաժողովին
Դավիթ ԳՅՈՒԼԶԱԴՅԱՆ
Բանասիրական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ
Նկատի առնելով, որ՝ անկախ Հայաստանի կարճատև գոյության ընթացքում արդեն չորրորդ անգամ պաշտոնապես փորձ է արվում արմատական փոփոխության ենթարկել «Լեզվի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքը՝ ՀՀ Սահմանադրության 12–րդ՝ ազգապահպան եզակի հոդվածներից մեկը հօդս ցնդեցնելու հեռանկարով, որն այլ բան չէ, եթե ոչ պետական նենգադուլ՝ բարձրաստիճան պաշտոնյաների ձեռքով իրագործվող սաբոտաժ՝ ընդդեմ պետության, այլև այն, որ օրենքի փոփոխության նախագծման բոլոր փորձերին ու գործողություններին անմիջականորեն մասնակցել, ուղղորդողի և առաջնորդողի դեր է ունեցել ԿԳ նախարարությունը, ինչպես նաև այն, որ այսուհետև մեկընդմիշտ բացառվի մեր Սահմանադրությունն ու ազգային արժանապատվությունը ոտնահարող որևէ սանձարձակ փորձի հնարավորությո՛ւնն անգամ՝ Հայաստանի բոլոր ազգաշահ կառույցներին ու կազմակերպություններին, ազնիվ լրագրողներին, ազգանվեր անձանց առաջարկում եմ՝
Ուստի հայկական տեղանունների թուրքացումը իրագործված ցեղասպանությունը շարունակելու դրսեւորում է
1914-ի տվյալներով, ինչպես «Թարաֆ» թերթում առանց աղբուր նշելու գրել է թուրք պատմաբան Այշե Հյուրը, ներկայիս Թուրքիայի տարածքում գործել են 2538 հայկական եկեղեցի, 451 հայապատկան վանք եւ 2000 դպրոց: 1915-ին, ձեռնամուխ լինելով հայերի բնաջնջմանը օսմանյան Թուրքիայում, թուրք, քուրդ, չերքեզ ջարդարարները սկսեցին եկեղեցիների, վանքերի եւ դպրոցների կողոպուտը: Դրանց մի մասը հայ զոհերին ներսում ողջակեզ անելու պատճառով հրկիզվեց: Դրան աստիճանաբար հետեւեցին բազմության տարերային ավերումն ու պետականորեն քանդումը:
Մինչդեռ քեմալականների ժամանակակից Թուրքիան Լոզանի պայմանագրի 42-րդ հոդվածով պարտավորվել էր պահպանել ազգային փոքրամասնություններին պատկանող եկեղեցիները, վանքերը, գերեզմաններն ու դպրոցները: Չնայած Լոզանի պայմանագրով ստանձնած պարտավորություններին, ՅՈւՆԵՍԿՕ-ի 1974 թ. զեկուցագրի համաձայն, այդ ժամանակ Թուրքիայի տարածքում ընդամենը 931 եկեղեցի եւ վանք էր մնացել: 1974-ից հետո այս եկեղեցիներից ու վանքերից 464-ը հիմնահատակ քանդվեց, իսկ 252-ը անտերության մատնվեց, որ քանդվի:
1914-ի տվյալներով, ինչպես «Թարաֆ» թերթում առանց աղբուր նշելու գրել է թուրք պատմաբան Այշե Հյուրը, ներկայիս Թուրքիայի տարածքում գործել են 2538 հայկական եկեղեցի, 451 հայապատկան վանք եւ 2000 դպրոց: 1915-ին, ձեռնամուխ լինելով հայերի բնաջնջմանը օսմանյան Թուրքիայում, թուրք, քուրդ, չերքեզ ջարդարարները սկսեցին եկեղեցիների, վանքերի եւ դպրոցների կողոպուտը: Դրանց մի մասը հայ զոհերին ներսում ողջակեզ անելու պատճառով հրկիզվեց: Դրան աստիճանաբար հետեւեցին բազմության տարերային ավերումն ու պետականորեն քանդումը:
«Արարատ» կենտրոնն
Ո՛չ օտարալեզու դպրոցներին
