Dr. Ayvazyan has written a good book, in which episodes, places and the names of the protagonists in Armenian history and their relations with Byzantium between the sixth and the early seventh century are described with extreme precision.
The book, splendidly introduced by Ilkka Syvanne, is divided into two parts. The longer first part deals with the insurrection of the Armenian army against the Imperial power of Justinian in AD 538-9, culminating in the Battle of Avnik and the escape of the Armenian rebels into Sassanid Persian territory. The chief protagonist in this rebellion was Prince (‘Nakharar’) Artabanes Arshakuni, one of Justinian’s generals who, before and after the rebellion, played an important role in the Roman Imperial army. Ayvazyan skillfully introduces the very complex situation in Armenia, divided between the two superpowers of Rome and Persia, but defended by a mainly ethnic army driven by pride and feelings of national independence. He explains that the rebellion was staged by a Roman army mainly composed of Armenians against the oppressive behaviour and taxation of the Imperial governor Acacius.
Գրքի առաջին հրատարակությունը հրապարակվել էր դեռևս 2012 թ., արժանանալով բյուզանդական ու սասանյան ռազմական պատմությունն ուսումնասիրող գիտնականների բարձր գնահատականին։ Ահա մի քանի քաղվածք գրքի բազմաթիվ գրախոսություններից։ Ֆին ռազմական պատմաբան Իլկա Սայվանը նույն գրքի «Ներածություն ում», մասնավորապես, գրել է. «Դր. Այվազյանը կարողացել է լուծել գրեթե անկարելի մի խնդիր…։ Այս ռահվիրայական գիտական հետազոտությունն իսկապես կարող է վերախթանել արևմտյան ռազմական պատմաբանների հետաքրքրությունը շատ հաճախ անտեսվող հայկական պատմական նյութի նկատմամբ» (էջ 10-11)։
On May 21, 2010 the ARARAT Center for Strategic Research, represented by “G & I” Law Firm, received the decision of the Court of Cassation dated April 28, 2010 rejecting its appeal to prevent denial of the Armenian Genocide by the Caucasus Institute Fund. The Court of Cassation, chaired by Judge E. Hayriyan and participated by Judges A. Barseghyan, S. Antonyan, V. Avanesyan, E. Khundaryan, M. Drmeyan, T. Petrosyan and E. Soghomonyan, without dealing with the substance of the claims, issued a conclusory ruling that the complaint is not subject to judicial review. As a result, a situation has been created, whereby the judicial system of the Republic of Armenia has denied the ARARAT Center for Strategic Research its right to argue in court both its original case and the subsequent appeals, which is a gross violation of due process and Armenian law, as well as a series of international obligations undertaken by the Republic of Armenia.
The ARARAT Center for Strategic Research has stated that it plans to pursue all avenues to rectify this damaging precedent. As legal remedies have been exhausted in Armenia, an appeal is being prepared for submission to international tribunals in the near future.
Ուստի հայկական տեղանունների թուրքացումը իրագործված ցեղասպանությունը շարունակելու դրսեւորում է
1914-ի տվյալներով, ինչպես «Թարաֆ» թերթում առանց աղբուր նշելու գրել է թուրք պատմաբան Այշե Հյուրը, ներկայիս Թուրքիայի տարածքում գործել են 2538 հայկական եկեղեցի, 451 հայապատկան վանք եւ 2000 դպրոց: 1915-ին, ձեռնամուխ լինելով հայերի բնաջնջմանը օսմանյան Թուրքիայում, թուրք, քուրդ, չերքեզ ջարդարարները սկսեցին եկեղեցիների, վանքերի եւ դպրոցների կողոպուտը: Դրանց մի մասը հայ զոհերին ներսում ողջակեզ անելու պատճառով հրկիզվեց: Դրան աստիճանաբար հետեւեցին բազմության տարերային ավերումն ու պետականորեն քանդումը:
Մինչդեռ քեմալականների ժամանակակից Թուրքիան Լոզանի պայմանագրի 42-րդ հոդվածով պարտավորվել էր պահպանել ազգային փոքրամասնություններին պատկանող եկեղեցիները, վանքերը, գերեզմաններն ու դպրոցները: Չնայած Լոզանի պայմանագրով ստանձնած պարտավորություններին, ՅՈւՆԵՍԿՕ-ի 1974 թ. զեկուցագրի համաձայն, այդ ժամանակ Թուրքիայի տարածքում ընդամենը 931 եկեղեցի եւ վանք էր մնացել: 1974-ից հետո այս եկեղեցիներից ու վանքերից 464-ը հիմնահատակ քանդվեց, իսկ 252-ը անտերության մատնվեց, որ քանդվի:
Այս կարծիքին են «Լեզվաքաղաքականության հրատապ խնդիրները Հայաստանում» թեմայով քննարկման մասնակիցները
Հայաստանում օտարալեզու դպրոցներ բացելու շուրջ ծավալված աժիոտաժը շարունակվում է: Օրերս այս եւ «Լեզվաքաղաքականության հրատապ խնդիրները Հայաստանում» թեմայով հանդիպում էր կազմակերպվել «Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնում: Քննարկմանը մասնակցում էին ՀՀ առաջին գումարման ԳԽ պատգամավոր, Կրոնի վարչության նախկին պետ Լյուդվիգ Խաչատրյանը, բանասիրական գիտությունների թեկնածուներ Ավիկ Մարությանը, Թադեւոս Տոնոյանը, Անահիտ Հարությունյանը, արվեստագիտության թեկնածու Մհեր Նավոյանը, պատմական գիտությունների թեկնածու Գեւորգ Յազըճյանը եւ «Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն, քաղաքական գիտությունների դոկտոր Արմեն Այվազյանը:
Արմեն Այվազյան. «Իրավապահ մարմինները պարտավոր են զբաղվել հանցագործության բացահայտման խնդրով»
«Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն Արմեն Այվազյանն ուսումնասիրել է «ՀՀ ազգային անվտանգության ռազմավարության» (ՀՀԱԱՌ)` հայոց լեզվին վերաբերող դրույթները և եկել եզրակացության, որ Հայաստանում օտարալեզու դպրոցներ բացելու Կառավարության նախաձեռնությունը հակասում է ոչ միայն ՀՀ Սահմանադրության կոնկրետ հոդվածների, այլև ՀՀԱԱՌ-ին: Օրինակ` ՀՀԱԱՌ-ում նշվում է, որ հայապահպանության ոլորտում պետական մարմիններից պահանջվող գործողություններն են հայագիտական ճյուղերի` հայոց լեզվի, գրականության, պատմության ու մշակույթի զարգացումը: Փաստաթղթի մեկ այլ դրույթում նշվում է, որ ՀՀ պետական քաղաքականության նպատակը հայոց լեզվի դերի բարձրացումն է և այլն:
Մեր ընթերցողը հավանաբար կհիշի ՙԱրարատ՚ ռազմավարագիտական կենտրոնի դատական հայցն ընդդեմ ՙԿովկասի՚ ինստիտուտի տնօրեն Ալեքսանդր Իսկանդարյանի: Վերջինս գիրք է լույս ընծայել, որտեղ 34 անգամ Ցեղասպանություն բառը վերցված է չակերտների մեջ: Դատն առաջին ատյանում մերժվել է, որից հետո կենտրոնը դիմել է Վերաքննիչ դատարան, որտեղ եւս մերժվել է: Կենտրոնը նպատակաուղղված ձեւով շարունակում է իր վրդովմունքն այս առումով եւ արդեն դիմել է Վճռաբեկ դատարանին: Ըստ կենտրոնի տնօրեն Ա. Այվազյանի` գրեթե ամբողջությամբ անտեսվել են հայցադիմումի մեջ եղած փաստերը: Օրինակ բերելով,որ այդ գրքում ուղղակիորեն ժխտվում է Հայոց ցեղասպանությունը: Եվ այս մասին չի խոսվել ոչ առաջին ատյանի դատարանում եւ ոչ էլ Վերաքննիչում: Երկրորդն էլ այն է, որ 34 անգամ Ցեղասպանություն բառը վերցված է չակերտների մեջ, իսկ վերը նշված դատական երկու ատյանները նշել են, որ ՙԵթե բառը վերցված է չակերտի մեջ, դա չի նախատեսում դատական հետապնդում՚, որը, ըստ պրն Այվազյանի` լրիվ անհեթեթություն է, հավելելով. ՙԵթե, օրինակ, դատավոր բառը վերցնենք չակերտների մեջ, արդյո՞ք դա չի լինի վիրավորական՚:
Ինչպես մեզ տեղեկացրեց Ա. Այվազյանը, եթե հանկարծ Վերաքննիչը տա նույն պատասխանը, ապա իրենք դիմելու են Եվրադատարանին:
ԱՐՄԵՆՈՒՀԻ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Ծանոթագրություն. Անցյալ տարվա վերջին «Իրավունք» թերթն Ա. Իսկանդարյանին շնորհել էր հետևյալ տիտղոսը՝
2009թ. գիտության վատագույն ներկայացուցիչ` Կովկասի ինստիտուտի տնօրեն ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԻՍԿԱՆԴԱՐՅԱՆ` Երեւանում Հայոց ցեղասպանությունը նսեմացնող գիրք հրատարակելու համար:
Հայաստանի Հանրապետության վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի (այսուհետ` Վերաքննիչ դատարան) 2010 թվականի մարտի 5-ի որոշմամբ մերժվել է «ԱՐԱՐԱՏ» ռազմավարագիտական կենտրոն հասարակական կազմակերպության (այսուհետ` Հայցվոր) ներկայացուցչի վերաքննիչ բողոքը, բերված Երևանի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանի (այսուհետ` Ընդհանուր իրավասության դատարան) 2009 թվականի դեկտեմբերի 4-ի վճռի դեմ, որով թիվ ԵԿԴ/2246/02/09 քաղաքացիական գործի վարույթը կարճվել է` վեճը դատարանում քննության ենթակա չլինելու հիմքով:
I. Գործի դատավարական նախապատմությունը.
2009 թվականի սեպտեմբերի 17-ին Հայցվորը հայց է ներկայացրել Ընդհանուր իրավասության Դատարան ընդդեմ «ԿՈՎԿԱՍԻ ԻՆՍՏԻՏՈՒՏ» հիմնադրամի (այսուհետ` Պատասխանող)` հայոց ցեղասպանության եղելությունը վիճարկող հրապարակման հերքումը պարտավորեցնելու, ցեղասպանություն բառի չակերտավոր կիրառումն արգելելու և վնասի հատուցման պահանջի մասին: Continue Reading »
Ս. թ. մարտի սկզբին փարիզյան «Սիժեստ» (Sigest) հրատարակչությունում լույս է տեսել Ա. Այվազյանի «Հայ զինվորականությունը Բյուզանդական կայսրությունում. հակամարտությունն ու դաշնությունները Հուստինիանոս և Մավրիկիոս կայսրերի օրոք» 
1914-ի տվյալներով, ինչպես «Թարաֆ» թերթում առանց աղբուր նշելու գրել է թուրք պատմաբան Այշե Հյուրը, ներկայիս Թուրքիայի տարածքում գործել են 2538 հայկական եկեղեցի, 451 հայապատկան վանք եւ 2000 դպրոց: 1915-ին, ձեռնամուխ լինելով հայերի բնաջնջմանը օսմանյան Թուրքիայում, թուրք, քուրդ, չերքեզ ջարդարարները սկսեցին եկեղեցիների, վանքերի եւ դպրոցների կողոպուտը: Դրանց մի մասը հայ զոհերին ներսում ողջակեզ անելու պատճառով հրկիզվեց: Դրան աստիճանաբար հետեւեցին բազմության տարերային ավերումն ու պետականորեն քանդումը:
Արմեն Այվազյան. «Իրավապահ մարմինները պարտավոր են զբաղվել հանցագործության բացահայտման խնդրով»
«Արարատ» կենտրոնն
Ո՛չ օտարալեզու դպրոցներին
