Աղբյուրը՝ Yerkir.am, 26.06.2010թ․

«Ադրբեջանցիների դիվերսիայի ժամանակ գյուղում էի: Մեզ մոտ լուրերի միակ աղբյուրը հեռուստատեսությունն է` երեք հեռուստաալիքով: Զզվելի էր, երբ տարածվել էր չորս երիտասարդի մահվան լուրը, իսկ «Հ2»-ով մի քանի նյութապաշտ ջահելներ հետույքները բաց զվարճանում էին»,- գրում է բլոգեր Մշեցին (www.talinci.livejournal.com) ու հարց տալիս, թե մի՞թե չորս երիտասարդի կյանքն այնքան չարժեր, որ գոնե մի օրով հարգեին նրանց հիշատակը:

Թեեւ օրինակ է բերվում միայն «Հ2»-ը, սակայն գրեթե բոլոր հեռուստատեսություններն էլ շարժվեցին իրենց գրաֆիկով` դատարկ ու տեղ-տեղ գռեհիկ հումոր, անիմաստ «ռիալիթի» շոուներ ու սերիալներ: Կարծես օր-օրի հարմարվում ենք տեղեկատվական դաշտ նետված ամեն աղբի հետ. սկզբում բողոքում էինք անորակ հաղորդումներից ու սերիալներից, հիմա արդեն կարծես թե տանելի է դարձել դրանց գոյությունը (բնավ այն կարծիքին չեմ, որ դրանց որակն է լավանում, իսկ եթե նույնիսկ այդպես է, ապա «առաջ են գնում» մեռելային քայլերով): Վիրավորական է մտածելը, որ հասել ենք այնտեղ, երբ սահմանում կանգնած ու քո խաղաղ կյանքի համար սպանված զինվորի մահը չի զգաստացնում որոշներին: Ու, Աստված չանի, որ մի օր էլ այս երեւույթին հարմարվենք:

Continue Reading »